Гэта старонка не была вычытаная
Кінуў дочку ён з рук
І падняў такі гук,
Што ўсё ходзіць, трасецца кругом.
— Ну, йдзі ў хату! — крычыць,
Дзе, ня знае, садзіць —
Бачу, рад на мяне паглядзець.
Сталі мы гаманіць,
Як на сьвеце нам жыць,
Як нам многа прышлося цярпець
Ад сваіх і чужых,
Ад парадкаў ліхіх,
Ад усякай на сьвеце брыды.
Потым дзядзька прыціх,
Шаптанулі ўдваіх,
Наконт мусіць-быць „горкай вады“.
Потым чую: „Бягай!
Праз пяць хат Аляляй!“
— Э, кінь, дзядзька: навошта яна?
— Што там кінь? Не зважай:
Даў бог сьвята — гуляй!
Не нап‘ёмся нябось да п‘яна.
Цётка з бутляй прышла
Ды закрасы ўліла,
Каб гарэлка пілася смачней;
Потым крошкі з стала
Чыста сьцерла-зьмяла.
— Ну, дык сунься сюды, брат, бліжэй!
