Гэта старонка не была вычытаная
Зьняў з бутэлькі пячаць,
Сказаў ягад падаць.
З бутлі ў бутлю гарэлка цяча.
Чую — трэскі трашчаць,
А там скваркі пішчаць —
То яечаньку цётка пячэ!
Вось мы селі за стол.
Дзядзька пляшку—у пол
І льле чарку да самых краëў.
І, зірнуўшы на дол,
Шаргануў свой прыпол.
— Ну, дык будзь-жа, брат Костусь, здароў!
Галавой целяпнуў,
Чарку спрытна кульнуў,
А другую ўжо мне ён наліў.
Я яе адапхнуў,
Дзядзька зьнізу зірнуў:
— Што-ж, я грошы дарма заплаціў?
І так вокам павёў,
Што бяз дальшых я слоў
Ня горш дзядзькі „мажджэр“ асушыў.
— Ну, во так і — гатоў!
Вынуў люльку з зубоў,
І тут жарт дзядзька зноў адпусьціў.
Я сядзеў, як „філін“,
Ў галаве цэлы млын,
А яшчэ двух дзядзькоў абыйсьці!
