Гэта старонка не была вычытаная
Жабінай ікры,
Ня вылазіць з норкі.
„Лёс мой“, кажа, „горкі —
Цяжка быць ракам!“
Вось падплыў акунчык.
— Вылезь рак-гарунчык,
Не глядзі ваўком,
Ня смуткуй так дужа,
Разьвяселься, дружа,
Гэта-ж ня гульня!
Зойдзешся ад голаду,
Прападзеш ты змоладу
На парозе дня.
А як сьвеціць сонейка,
Грэе рэчцы лонейка,
Песьціць сітнякі,
Грэе так гарачанька…!
Разьвяселься, рачанька,
І нас ты ня кінь!
Ты сядзіш нахмураны,
Злосны і абураны
І ня бачыш дня.
Апусьціў рак вочы —
Нават і ня хоча
Слухаць акуня.
Падплывае плотка.
— Рача, маё злотка!
Адпусьціся, мілы!
Чым цябе ўлагодзіць?
Што табе абходзіць,
