Гэта старонка не была вычытаная
І ў разгар тых прамоў
Чапля прэ да сома —
Без чаргі прымі, моў:
Дэлегат птушкома!
Даюць чаплі слова,
Вось яе прамова:
„Т. т! рэчка — наша агульняя справа,
І пашла аб ёй нядобрая слава,
Што рыба, птушкі і травы
Ня могуць справіцца з раком,
З упартым нейкім дзіваком, —
Выпадак пэўна-ж няцікавы!
Папробуем заклікаць жыта,
Прывяду яго сама і — квіта.
Калі ён і яго не паслухае,
Тады палкі занюхае“.
Рыбка, зьбіўшыся пад мосьцікам,
Папляскала чаплі хвосьцікам.
— Дзякую табе, чапленька!
Патурбуйся, родная!
Памірае рачанька,
Галава нягодная!
Справа то грамадзкая,
Почасьць будзе хвацкая:
Як справу тую выпаўніш,
Запішам мы цябе
На дошчачку чырвоную,
На вербачку зялёную
Мы вывесім яе.
