Гэта старонка не была вычытаная
XII
Рак панура сядзіць
І на сьвет не глядзіць.
Сьцеражыся-ж ты, рак:
Унь ідзе, брат, жыта!
Рыба валіць пад гак,
Сом храпе сярдзіта.
Плёх усьцяж на вадзе,
Няма месца нідзе.
Каліва ржаное,
Сьпелае, буйное
Стала над вадою
І сказала:
Рача!
Скрыўджан ты няйнача
Нейкаю бядою.
Але ты паслухай, дружа!
Ой, на сьвеце ходзіць сьцюжа!
Ой, халодзіць яна дужа!
Ветрам дыша, сьнегам сьцеле,
Чуць душа трывае ў целе.
Надыходзіць старасьць-восень,
З воч зьнікае неба просінь,
Віснуць ніці з хмарак-кросен.
Ой, выносяць мяне ў поле,
Рассыпаюць ды па ролі
Ды людзкія тыя жменькі
З саламянай тэй сявенькі
У халодны дол пусьценькі.
