Гэта старонка не была вычытаная
Ростам — сажань, плечы — сіла —
Адным словам, маладзец.
Толькі-ж… эх падбіт Даніла.
Чым? дзявочым хараством…
Эх, Тацяна! што зрабіла
Ты з Данілам-малайцом?
Ды Тацяна маладая,
Калі праўду ўжо сказаць,
На Данілу паглядае
Больш, як трэба паглядаць.
А Даніла не нарокам
Таню-любку пакахаў.
Аб красуні сінявокай
Сьніў і марыў і ўздыхаў.
І як тут ён ні стараўся
Чары любасьці разьбіць,
Алё сам сабе прызнаўся,
Што бяз Тані і ня жыць,
І што там ні стане,
Яго будзе Таня,
А сам кажа: „Быць ня можа —
Уламлю цябе, нябожа,
Будзеш шоўкавая ты!“
І да Тані йдзе ў сваты.
II
Жывуць Таня з Данілаю,
І цешыцца ён мілаю,
А сам ходзіць злы, пануры,
Нездаволены і хмуры,
