Гэта старонка не была вычытаная
Шумным сьпёвам пройдуць воды,
Паскідаюць з рэчак лёды,
Зноў павее дух малоды.
Мае шоўкі, мае руні
Аднавіць вясна-красуня.
Як зязюлька-ж крыкне ў гаю,
Я на сонцы заіграю,
Я пучочкі выганяю.
Вецер бегам нясупынным
Гоніць хвалі срэбрам плынным,
Шоўкам сьцеле на загоны,
А я толькі б‘ю паклоны
Ва ўсе чысьценька староны —
Ветру, сонцу і зямельцы,
На мяжы траве-кудзельцы.
Ой, падыдзе-ж тое лета,
Жоўтым шоўкам я адзета,
Ё тут песьня мая сьпета!
Ідуць жнейкі-маладзічкі
І дзяўчаткі-чараўнічкі.
Нясуць жнейкі серп крывенькі,
Зрэжуць колас мой буйненькі
Пад звон песень галасьненькі:
„Пара зямлю адмыкаці,
Пара росу выпускаці“.
Як мост, зьлягу я на просьце.
Вязуць з поля, ды ня ў госьці,
