Гэта старонка не была вычытаная
І на словы з ёю скупы,
Дзьмецца ўсё, бы мыш на крупы.
Жонка толькі паглядае,
Ды нічога не згадае.
„Чаго смуцен, мой Даніла?
Ці я чым не дагадзіла?
Ці ўжо стала нямілаю,
Што глядзіць ён магілаю?“
Запытала раз самога,
А ён толькі буркнуў строга:
„Будзеш усё ведаць,
Хутка пастарэеш…
Ось давай абедаць —
Потым зразумееш“.
Прамаўчала маладзіца,
За стол мужа просіць сесьці,
Бо спрачацца ці гадзіцца?
За стол селі, сталі есьці.
Раптам пеўнік дзесь з-за печы,
Як і робіць ён спрадвеку,
Ці ў свой час ці не да рэчы,
Як зацягне — какарэку!
Раззлаваўся наш Даніла
І за печ зірнуў няміла.
— Кыш, маўчы!.. Маўчы, зараза!
А ні чхні — А пеўнік — зноў.
— Крыкні, ну, яшчэ з поўраза,
Галава твая далоў! —
