Гэта старонка не была вычытаная
А Тацянка — зірк на мужа.
„Гэ! няўжо ты злы такі?“
І спалохалася дужа,
Аж кальнула пад бакі.
Пеўнік-дурань, ня стрымаўся,
Галаву ўгару задраў —
На поўпесьні абарваўся,
Бо Даніла ня ўтрываў:
Хоп за пэўня! на калодку,
Галаву нажом адсек!
Жонку кінула ў дрыготку.
„Ну й сярдзіты-ж чалавек!“
А Даніла хоць-бы слова,
Кінуў пеўня, сам за стол.
Таня пеўніка ў прыпол,
Скубе пеўня адмыслова
І так спрытна, глянуць міла —
Каб ён толькі не злаваў,
Адвярнуўся ў кут Даніла,
Сьмех яго апанаваў,
Ды нічым тут не азваўся
І ўсё злосны, бы той воўк.
А тут кот адкуль ні ўзяўся
І пад локаць яму — тоўк!
— Псік, ня лезь! — а коцік трэцца.
— Таўкані яшчэ — капут!
Тут Тацянка, як сарвецца!
— Псік, дурніца-шалапут!
Сама-ж думае сабе:
„Секане ката по лбе!“
