Гэта старонка не была вычытаная
Даруй ты мне, Тадорка:
Зачаў яе Тарас,
Хто мае жонку слаўную,
Паслушную ды спраўную; —
Ну, словам, пра жанок.
Крычалі, аж стаміліся,
Ічуць-чуць не пабіліся
З Будзілкам Лабанок.
— Куды варты вашы бабы?
Да работы яны слабы,
А вось Тэкля дык але:
Баба першая ў сяле!
І паслушна, працавіта,
Да работы прагавіта,
Уварві ды падавай! —
Хваліць жонку Каравай.
— Што?! — крычыць Пятрусь Тачыла: —
Мая Ганна — ўсім прыклад!
— Ці-ж? а мешалкай вазіла, —
Пятруся кальнуў Ігнат.
Крык і гоман разрастаўся.
І канца ім ня відаць.
Тут стары Базыль падняўся,
— Хлопцы, ша! нашто крычаць?
Крыкі спрэчкі не разьвяжуць,
Слухай, Пётра і Кандрат:
Няхай нам жанкі пакажуць,
Ну, паслушнасьці прыклад.
Палажылі грамадою
Жонкам пробу учыніць.
