Гэта старонка не была вычытаная
Каб ён там і не сьмярдзеў.
Так, жанкі, рабіць належыць,
Каб паветра нам асьвежыць,
Каб мінуў нас боскі гнеў.—
І што скажаш насупроці?
Праўда ўсё, вядома рэч,
Дык маўчы і не пярэч:
Справа тут не ў адным плоце.
IV
Ночка. Хаты, бы сьляпыя,
Цёмнай плямаю стаяць.
Глухі вуліцы пустыя.
Моўчкі вербачкі крывыя
Думку нейкую таяць.
Дзесь агоньчык над ракою
Прабіваецца скрозь мрок
Ды працягла сьвіст парою,
Сэрца рэжучы жудою.
Нудна коціцца здалёк.
— Ціха вы, не гаманеце,
Бо абудзіце сяло!
Соху ў Дворны брод нясеце…
Юзя, Ганна! не драмлеце!..
Стой! куды вас панясло?
Ды скарэй адно, скарэй!—
Кацярына вядзе рэй,
Так і звоніць, бы званок,
Ды парадкуе жанок,
