Гэта старонка не была вычытаная
ІI
Вось я й дома, дзякуй богу! —
Сам сабе сказаў Паўлюк: —
Расьцягнуў-жа чорт дарогу —
Унь які зрабіў ты крук!..
Эх, ня хата, а хібарка!
Цыц! замкніся, Паўлючок!
Сьпеце, дзеткі! сьпі ты, Дарка, —
Павал п‘яны, як глячок! —
Прытуліўся ён да плоту,
Нібы ўжо ў сваім куту,
І скрозь п‘яную дрымоту
Меле розную лухту.
У яго мазгох зацьменьне,
І здаецца Паўлюку,
Што ён сеў не на каменьне,
А на печы у кутку.
Праўда, печ халаднавата,
Дый адкуль там быць цяплу?
Ветрам шыта яго хата
І ліпіць, як на калу,
Сьцены тонкі і дзіравы.
Гвалт крычы хоць — няма дроў.
Холад злосна дзьме з-пад лавы,
Як-бы мех той кавалёў.
„Бадай вас спалілі дымы,
І хаты такія і печы!
Няма, відаць, горшай турмы,
Як гэты прыпынак галечы,
