Гэта старонка не была вычытаная
Ды і то сказаць, саколю:
Цесна у сьвеце стала жыць,
Нібы сьціснулі ўсім волю,
Рук няма дзе прылажыць.
Усяго ён меў даволі,
Жыць-бы толькі, спажываць,
Ды ў адным ня меў ён долі:
Ня мог дзетак ўзгадаваць!
Мерлі дзеткі, бог іх знае.
Толькі стануць падрастаць,
Сьмерць бязьлітасна-ліхая
Тут як тут. Такая, знаць,
Ўжо ім доля выпадала,
Пакой вечны іх душам.
Маці дух па іх раняла,
Хмурны заўжды быў Адам.
З усіх дзетак засталася
Толькі дзеўчынка адна.
І скажу-ж я: удалася,
Урадзілася яна!
Вочы ясны, ну, як неба.
Колькі ў іх было жыцьця!
Бачыць-бы самому трэба,
Што было то за дзіця!
Чорнай дужкай леглі броўкі,
Шчочкі сьвежы, як расa.
Погляд — раніца ў Пятроўкі,
Ну, любота, ну, краса!
Нібы красачка у полі
