Гэта старонка не была вычытаная
Між зялёных каласкоў.
Не сказаў-бы ты ніколі,
Што то дочка мужыкоў.
Падрастала — расьцьвітала,
Як вішанька ў садзе.
Ня хочучы, дзеўка стала
Хлопцаў вабіць, надзіць.
Прыяжджалі пад званкамі
Пачцівыя госьці,
З гарэліцай, з ручнікамі
Сваты-ягамосьці.
Не хацела-ж яе маці
Слухаць тэй гамонкі.
„Едзьце, свацікі, шукаці
Ў другім месьце жонкі.
Наша дочка-маладзенька,
Хай пабудзе дома.
А за гонар, даражэнькім,
Дзякуем, вядома“…
Ну, дзе ім да Банадысі!
Бог дасьць, будзем жыць бяз іх:
Людзі у сьвеце не зьвяліся —
Лепшы знойдзецца жаніх! —
Так старою гаварыла
Гордасьць матчына ня раз.
— І-і, дачушка мая міла!
Прыдзе твой, галубка, час!
Банадыся-ж бы й ня дбала,
Ёсьць жаніх ёй, ці няма,
