Гэта старонка не была вычытаная
Толькі іншы раз, бывала,
Нойдзе нейкая дума,
І на твар бы клопат ляжа,
Цень па вочках прабяжыць,
Але й мацеры ня скажа,
Што на сэрцы там ляжыць.
— Што ты? — маці запытае: —
Чаго стала так хмурна? —
Засьмяецца, засьпявае,
Разьвяселіцца яна.
II
— Жыцьце шло сваім парадкам.
Як Адам ня меў сыноў,
Ды рабочых рук няхватка,
То трымаў ён парабкоў.
Спрытны, ёмкі быў хлапчына
Малады батрак Якім.
Першы ў вёсцы малайчына…
Рэдка спрэчваўся хто з ім,
Ці то ў сіле, ці ў рабоце,
Што ні узяў — спаліў агнём!
Шчодра ўсё даў бог сіроце, —
Маладзец быў малайцом.
Чорнавокі, твар прыгожы,
Стройны, зьвязісты, як сук.
Каб убраць яго, нябожа,
Эх, што быў-бы за дзяцюк!
Ды была адна загана:
