Гэта старонка не была вычытаная
Ёсьць у хатцы печ, дзьве лавы.
Праўда, пень замест стала,
Але ўсё адна хвала,
Калі стол бяз хлеба, стравы.
А на нашай-жа калодзе
Сальца водзіцца падчас,
Як пашэньціць мне ў абходзе.
О, жывуць і горш за нас!
Хоць-бы гэтак было далей.
Так, старая, ці ня так?
Радасьць мая ў хлебе, сале.
Я шчасьлівы ў кожнай хвале,
Хоць калека я, жабрак.
Чым-жа кепска? запытаем…
І вось думаецца мне,
Што мы радасьць, шчасьце маем
Ў абразе, што на сьцяне. —
Так стары Казімер стане,
Зьняўшы торбы, разважаць:
— Дзякуй табе, вечны пане,
Што і ў маім жабрачым стане
Ёсьць ніва мне і сенажаць!
Ну, ці так кажу, старая,
Мы ня горш людзей жывём…
З дзень Казімер спачывае,
Потым зноў ідзе з кіём.
Ды ня доўга красавала
І такое шчасьце іx —
Ліха прыдзе ў адзін міг:
