Гэта старонка не была вычытаная
Летам Крыся заняпала
І з пасьцелі больш ня ўстала.
Што-ж рабіць ім удваіх?
Разышліся іх дарогі,
Не пашоў малы Якім
У вандроўку са старым
Абіваць людзям парогі,
Апусьцела хатка тая,
Ткуць красёнцы павукі,
Бо няма, бо не хватае
Гаспадынінай рукі!
Сам Казімер апусьціўся,
І асунуўся, азыз,
І халат яго зрабіўся
Комам лат, ануч і рыз.
Ніжай хатка ў дол ўрастала,
Патачыў яе чарвяк,
І на прызбу, як бывала,
Ня выходзіў больш жабрак.
Двор ня прыбран, не падмецен,
У халупцы сьмецьце, бруд…
Ох, саколю: ня прымецен,
Ды вялік жаночы труд!
Што ж было рабіць малому?
Рукі дзе яму зацяць?
Ня йсьці-ж з бацькам жабраваць,
Здароваму, маладому!
І ён кінуў бацьку, хату,
Па людзях пашоў блукаць,
