Гэта старонка не была вычытаная
Хлопец сталы
Ды прыўдалы
І ня з гліны-ж можа!
Разам стануць —
Люба глянуць,
Так яны прыгожы!
МАЦІ
Пляцеш немаведама што.
Ты яму дзесяць, ён табе сто.
Хоць падбаў-бы ад дзіцяці,
Ўсё яму нічога. —
Аж угневалася маці
Ад тых слоў старога.
А сама гадае матка
Над праявай тою:
У чым загваздка, загадка?
Што з яе дачкою?
І тут раптам нечакана
Ў галаве старое
Закружыліся пагана
Думак іншых роі.
Цяпер толькі ясна стала —
Дзе-ж быў змысл жаночы! —
Як дачушка паглядала
На чорныя вочы.
Цяпер толькі прасьвятлела
Матчына галоўка,
Як лавіў ён анямела
Дзявочае слоўка.
