Гэта старонка не была вычытаная
Цешся-ж маім горам,
Рвеце-ж мае грудзі! —
Прычытвае, плача матка,
Валасы рве, бы ў агні.
МАЦІ
Будзь-жа ты, маё дзіцятка!..
АДАМ
Стой, старая! не кляні!
Кінь ты выць, на міласьць бога!
І пашла ўжо і пашла!
І ня сьмей і мысьліць злога,
Утрымай язык ад зла!
Бо-ж яна нам ня чужая,
Бо-ж яна у нас адна.
Гм! праклёнам пагражае!
Моўчкі гора пі да дна!
І чаго так ужо вар‘яцець?
Ідзі лепей у клець,
Прыбярыся, як трэба, сама,
Ня зводзь часу дарма
Ды каробкі сьціха
Накладай давярха
Розным скарбам-дабром:
На вясельле папром!
Два разы адно і тое
Ня любіў казаць стары:
Што сказаў — слаўко сьвятое,
Хоць тапіся, хоць гары.
