Гэта старонка не была вычытаная
Па сьцяне узьлез на званіцу,
У хаўтурны званіў звон,
Шоу на могілкі ў капліцу
І літаньне правіў ён.
А другім Яхім прысьніўся,
І дзіўны быў адзін сон.
3 хаты ў хату чмут насіўся,
Як чаўнок каля красен.
Сон дзіўны прысьніўся Ганьне.
Так расказвала яна.
ГАННА
Ось, здаецца, на зьмярканьні
Едзем з Пётрам мы з млына.
Толькі мы ставок мінаем,
Бачым — ён! Ківае нам
„Гэта ты, Яхім?“ пытаем.
„Я“, адказвае, „я сам!“
І такі, нябож, ён смутны,
Такі змучаны, худы.
Просіць голасам пакутным:
„Выньце вы мяне з вады!
І душы спакой вы дайце!“
Так і кажа ëн, бядак:
„Ды палюдзку пахавайце.
Смокча мяне ў вадзе рак,
Жвір мне вочы засыпае,
Чараты растуць на мне,
І вартуе ноч сьляпая,
Лёгшы каменем на дне“.
