Гэта старонка не была вычытаная
З захапленьнем, з заміраньнем
Сон той слухалі жанкі.
Ня было канца ўздыханьням.
„Ой, пакутнік-жа які!
І ў страшэнным абурэньні
На мужчын валіць пашлі,
Бо даўно-б яго знайшлі,
Каб на грош таго хаценьня.
А ён, бедны, мокне ў яме,
І ядуць яго ракі.
І жанкі ўзяліся самі
Цела вызваліць з ракі.
— Жаначкі! — Антоля кажа: —
А вы ведаеце што?
Вось я знаю, хто пакажа
Нам Яхіма! — А ну, хто?
АНТОЛЯ
Трэба міску ўзяць, сястрыцы,
Сьвечку ў місцы запаліць,
Што сьвянцаюць на грамніцы,
І ў ваду яе пусьціць.
Але толькі трэба зраня
Гэта, любачкі, зрабіць,
І дзе міска з сьвечкай стане,
Там ён, бедны, і ляжыць.
IV
Яшчэ добра мрок ня згінуў,
Чуць гарэў усход нябес
