|
Эх, бары вы мае цёмна-русыя —
Беларускай адзнака красы!
Не пайду на другія спакусы я,
Калі вабяць балоты, лясы;
Калі вабяць прасторы крынічныя
Ды жытнёвых палеткаў дыван,
Ды травы сакавітасьць сунічная.
Праўда, ёсьць тут ухабы, дзірван,
Праўда, ёсьць тут прыгожасьць і спрэчная,
Можа, прыкрая нават каму.
Хто-ж тут вінен, што крыўда адвечная
Дала волю занадта ярму?
Хто-ж тут вінен, што пляма пакорнасьці
Падцінала жыцьцёвую ніць?
Хіба гэта ёсьць прыклад узорнасьці,
Што і ў песьні хацелася ныць.
Але тут ёсьць занадта і шчырасьці,
Якой, можа, ні ў кога няма.
Той, хто здолеў вось тут толькі вырасьці,
Яе ведае горкасьць і смак.
Вось і я, прабадзяўшыся досыта,
Ўсё-ж ня страціў таго, чым я жыў,
І гарыць сонцавейнасьці досьвітак
Мне на новым жыцьця рубяжы.
Сталі блізкімі родныя гоманы,
Ў кожным шэлесьце чуецца сьпеў,
Бо нядарам жыцьцё зьзяе промінам,
Бо нядарам так многа цярпеў
За свой край, за сябе і за іншых,
Покуль стаў на сваім рубяжы,
А цяпер бачу шчасьця узвышша
І хачу я пановаму жыць.
1925 г.
|
Прапануем да спампаваньня!