Суседзі (1932)/Кожны раз на «эфтом самом месте»

← Ухабы па дарозе

Кожны раз на „эфтом самом месте“ Фэльетон Аўтар: Анатоль Вольны 1932 год

Усё спакойна →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Кожны раз на «эфтом самом месте».

Прапануем да спампаваньня!

КОЖНЫ РАЗ НА „ЭФТОМ САМОМ МЕСТЕ“.

Сабраліся на аднэй нарадзе памагаць газэце.

— Ведаеце, трэба літаратурны аддзел завесьці, — унёс прапазыцыю адзін літаратар.

— Літаратурны? — скэптычна прыжмурыўся мэдык…

— Ну, ведаеце, розная яна бывае…

— Хто „яна“?

— Ды літаратура. Калі гэткая літаратура, як „Сонца, ня суйся са мной на нажы“, альбо „Божы дом зрабілі школаю, а папу пад сэрца востры нож“.

Няма чаго сказаць — лі-та-ра-ту-ра. Не прывядзі, госпадзі, з гэткім літаратарам у пацёмках спаткацца.

— Дык якую-ж вы пропозыцыю ўносіце? — запытаўся зьбіты з сваёй позыцыі літаратар.

— Я… я ўношу пропозыцыю завесьці мэдычны аддзел, —горда сказаў спасіцель газэты, мэдык.

— Даць пару гэткіх артыкулаў як „Барацьба з сухотамі“ ці „Як змагацца з сабачай старасьцю“, „Структура Наркамздраву“ — і газэта выратавана.

— Ведаеце, розная „яна“ бывае… — ціха сказаў пакрыўджаны мэдыкам літаратар,

— Хто „яна“? — зьдзіўлена запытаўся мэдык.

Ды мэдыцына… калі ў ёй ёсьць гэткія хваробы, як „Структура Наркамздраву“. Не прывядзі госпадзі, з гэткім мэдыкам спаткацца. Залечыць на той сьвет… Мэ-ды-цы-на!..

— Я ўношу вось якую пропозыцыю, — пачаў прадстаўнік Беларускага Дзяржаўнага Тэатру.

— Я прапаную даваць у газэце тэатральныя творы, і газэта будзе выратавана.

Наступіла цішыня.

— Я не дзеля таго, каб гонорар, — гаварыў далей тэатрал.

— Я толькі таму ўнёс пропозыцыю наконт тэатру, бо, як вам невядома, тэатр яднае ў сабе ўсе віды мастацтва.

— Ды слухайце, да чаго ўсе гэтыя вашыя словы, — перабіў тэатральнага прамоўцу прадстаўнік рэдакцыі.

— Я, собственна, для таго, каб памірыць мэдыка з літаратарам, — адказаў тэатрал. — Бо нашто-ж спрачацца прадстаўніком мастацтва, калі тэатр яднае ўсе віды мастацтва і музыку, і сьпевы, і літаратуру, і мэдыцыну.

Нарада засьмяялася.

— „Мэдыцыну“ кажа, — ня ўстрымаўся літаратар. Таксама яшчэ „мастак“…

— Хто гэта такі? — запытаўся мэдык у седзячага збоку таварыша.

— З Дзяржаўнага тэатру.

— Ну, ведаеце, я на яго месцы ўстрымаўся-б ад выступленьня. Калі нічога разумнага ня можаш сказаць, дык лепш памаўчаць.

— Гэта ў яго натуры. Ён заўсёды такі.

— Так… так… мэдыцыне гэткія выпадкі вядомы, — сказаў суседу мэдык.

— Паважаныя калегі… Я ад імя навуковай установы ўношу рацыю: зрабіць нараду па пытаньні аб дапамозе газэце. Гэта бязумоўна адзіны выхад дапамагчы газэце… Трэба пасэймаваць…

— Дык мы-ж і зараз сядзім на нарадзе, — даў безнадзейную спраўку адзін з прадстаўнікоў на нарадзе.

— Ну, дык тады — я ня бачу ніякага выйсьця, сказаў апусьціўшы рукі навуковы працаўнік.

— Мэдыцыне гэткія выпадкі вядомы… — ківаў мэдык.

І пасягоньня, як толькі зьбяруцца, пачынаюць „дапамагаць“ газэце.

„А як-жа газэта“, запытаецеся вы?

— Будзьце спакойны — усё так-жа.

„А як матэрыялы?“

— Не клапацецеся — усё тыя самыя.

Помніце анэкдоты?.. Фурман супакойвае барына… „Нічога, ня выверну: трыццаць гадоў гэтым-жа шляхам ежджу“. І раптам выварачвае воз, і фурман безнадзейна крычыць: „Трыццаць гадоў ежджу. Кожны раз вось на „эфтом самом месте“.

■