Творы М. Багдановіча (1927—1928)/I/II/Думы/150

← 149. ⁂ Ня блішчыць у час зьмярканьня і ў глыбокай цемні ночы

150. ⁂ Напілося сонца са крыніц сьцюдзёных Верш Аўтар: Максім Багдановіч 1927 год

151. ⁂ Ой, чаму я стаў поэтам →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Напілося сонца са крыніц сьцюдзёных…

Прапануем да спампаваньня!

150.

∗     ∗
∗

Напілося сонца са крыніц сьцюдзёных,
Усьцягнула ў вышу з іх ваду, як пар;
І, ўзьляцеўшы шпарка па праменьнях тонкіх,
Пар зрабіўся сьлічнай чарадою хмар.

Ў даль яны памкнулі і лятуць пад імі
Нівы ды балоты, поле, бор, лука.
Але што там блішча? Ці ня ты, сястрыца,
Ці ня ты ліешся, срэбная рака?

Загрымелі ў хмарах гулка прывітаньні,
І далёка буйны вецер іх разьнёс.
Рынуліся хмары да ракі радзімай
І зьліліся з ёю ліўнем кропель-сьлёз.

Увагі

150. Напілося сонца са крыніц сьцюдзёных… Верш першы раз друкаваўся ў „Вянку“.
Рукапісныя варыянты (п. № IV. 5, ст. 22):
2Прыпадняла ў неба з іх ваду, як пар;
4Пар зрабіўся ў вышы чарадою хмар.
5Ўдаль яны памкнулі над зямлёй панурай.
6Мігаціць пад імі поле, бор, лука.
7Але што блішчыць там? Ці ня ты, сястрыца…
8„родная“ зам. „срэбная“.

11		Уніз памкнулі хмары да радзімых грудзей…
		Рынуліся хмары ўніз к грудзям радзімым

12І зьліліся з імі праз крыніцы сьлёз.
У 1-ым р. прыназоўнік „са“ замест прынятага ў літаратурнай мове „з“ закінута для захаваньня разьмену вершу.