Творы М. Багдановіча (1927—1928)/I/III/223

← 222. Малюнак мора

223. Сантымэнтальная бяседа Верш Аўтар: Поль Верлен 1927 год Арыгінальная назва: Colloque sentimental (1869) Пераклад: Максім Багдановіч

224. Зіяньне месяца →

Іншыя публікацыі гэтага твора: У полі дзікім і апусьцелым…

Прапануем да спампаваньня!

223.

САНТЫМЭНТАЛЬНАЯ БЯСЕДА.

У полі дзікім і апусьцелым
Праходзяць ноччу дзьве мары ў белым.

Мяртвы іх вочы, блядны іх чолы
Іх словы з вуснаў зьлятаюць кволы.

У полі дзікім і апусьцелым
Аб прошлым шэпчуць дзьве мары ў белым.

— «Ты наша шчасьце ці ўспамінаеш?» —
— «К чаму-ж ты гэта цяпер жадаеш?» —

— «Ці б’ецца сэрца, хоць проці волі,
Пачуўшы імя маё?» — «Ніколі». —

— «Вясёла, моцна і так прыгожа
Кіпела наша любоў». — «Быць можа». —

— «Сінела неба, расла надзея…»
— «Надзей няма ўжо, і сьвет цямнее».

Так шэпчуць мары, ўкруг — дол аўсовы,
І чуе толькі ноч тыя словы.

Увагі

223. Сантымэнтальная бяседа. Перадрук з „Нашае Нівы“ 1913 г. № 12. Пераклад вершу P. Verlaene „Colloque sentimental“ з разьдзелу „Fêtes galantes“.