|
Я жыву ў квятох валошкі,
Ў сьпелым жыце між дарожкі,
У пшаніцы спалавелай,
Ў грэчцы пахкай, ў грэчцы белай…
Жыву ў рэчцы, ў яе мкненьні,
Ў лісьцях вербных шалясьценьні,
У вятрыску ціхавейным.
Я жыву у ясных зорах,
Ў неаглядных тых прасторах,
Што павісьлі парасонам
Над квітучаю зямлёю,
Нібы сходзячыся з ёю.
Я жыву у ясным сонцы,
Ў яго променнай каронцы,
Ў яго сіле незьмяранай;
У вясёлцы, ў зордарожжы,
Ў іх нязьмераным разложжы.
Я жыву у шчабятаньні
Пташак рэзвых цёплым раньнем,
Ў шумным боры, ў калыханьні
Дрэў стагодніх ў стройным гудзе.
Жыву ў кожнай зьяве-цудзе
Няпрыкметным і бягучым
Жыцьцятворчае прыроды, —
Бо я сын яе свабоды
Зоркабліснай і магучай!
Капыль, 1/IX-12 г.
|
Прапануем да спампаваньня!