Урачыстасьць (1925)/Урачыстасьць рэволюцыі/Над вялікімі магіламі

Дэлегатка Над вялікімі магіламі
Верш у прозе
Аўтар: Цішка Гартны
1925 год
Ўзышоў месяц
Іншыя публікацыі гэтага твора: Над вялікімі магіламі.

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




НАД ВЯЛІКІМІ МАГІЛАМІ

Хто не адчувае нараджэньня новых дзён?

Гэткіх мала.

Іх не павінна быць зусім…

Дрыжыць, трапечацца ўвесь абшар зямлі.

Хістаюцца гнілыя падпоркі гібнучага стану прыгону. Рушыцца стары сьвет нядолі і мукі, сьвет гвалту і зьдзеку, сьвет здрады і пагарды.

Адбываецца сканчэньне старога, аджыўшага сьвету.

Здаўных-давён спрарочанае, спакон вякоў падсьвядома адчуванае:

Але бяз зыку анёльскіх труб, бяз прыходу Езуса.

Стогне зямля, і тысячагалосым громам, ня стухаючымі маланкамі ракаціць узьнятая навала, і хлешча-разьліваецца бура-паўстаньне.

Хто гэтага ня бачыць?

Такіх няма.

Такіх, хто-б ня бачыў нараджэньня новага жыцьця, —

Такіх няма!

Вялікае нараджэньне вялікіх падзей захапіла ўсіх і ўсё.

Хто пяе ім літаньне, хто сьвяткуе ўрачыстасьць, хто ад іх бяжыць, як утрапёны, няпрытомны.

Чырвоным праменьнем пажару заліўся небасяжны пазем, — гарыць неба, гарыць зямля.

Адбіваецца сьвятло ў кіпучай, палаючай крыві, —

Крыві чыстай, крышталёвай, што вытачылі палкія постаці натхненных, загартаваных змаганьнем за комунізм ваяк.

Яе рубінавыя пырскі паднімаюцца да сіняга зэніту небнай вышыні і зьліваюцца ў разьвеяных рагах косьмічнай яскравасьці, у танклявых валаконцах зорнага мігаценьня.

Хтось тчэ з іх чырвоныя, ірдзістыя палотнішчы, хтось з іх выкройвае яскрава-чырвоныя сьцягі.

Чырвоны сьцяг — з крыві ваяк, прапаленай сонцам.


Ка́ты, каты!

Шалёныя, дзікія!

Вам хочацца болей ды болей крыві працоўнікаў —

Пеністай, гарачай, ап‘яняючай?

Кроў дражніць вас,

Вас дражняць чырвоныя сьцягі?

Вы хочаце затуліць праменісты лік расквітнеўшай Свабоды?


Магутнай сілы віхры руйнуюць стары сьвет, ломяць яго падпоры, заставы, пілі, а ў замен —

Мільёны галасоў з шырока адчынетых грудзей справаджаюць нараджэньне новага, вольнага жыцьця гучным інтэрнацыяналам.


Кароль Лібкнэхт, Роза Люксэмбург!

Празрыстым адбіткам у вогненным промені глядзяць іх мужныя блікі —

У даль бесканечных дзён новага жыцьця —

Да пасаду Комуны.

Хто кажа, што іх няма?

Хлусы, здраднікі!

А хто-ж уперадзе гэтых тысяч і мільёнаў, якія зьяднанымі, засуцэленымі радамі нясуць на сваіх плячох сьветаблісную перамогу?

Насустрач нараджэньню новых дзён?

Кароль Лібкнэхт! Роза Люксэмбург!

Вялікія мерцьвякі і вечна жывыя!

Неабачным дыхам у хвалях эфіру лунаюць электроны рэволюцыйнага пэнту.

Тачэце мячы, гастрэце пікі! Гартуйце сэрцы! Зьбірайце адвагу! Мацуйце рады!

Гэроі паўстаньня!

Вас завуць

Часы нараджэньня —

На вялікіх магілах вялікіх ваяк —

Панства Комунізму!