Як для смяротнага замоўкне тлумны дзень,
І на нямым працягу вуліц
Напоўпразрысты ляжа ночы цень,
І сон людзей спрацованых атуліць,
Тады ў цішы пацягнуцца ў мяне
Гадзіны цяжкіх мрый, турботаў:
Ў бяздзеянні начным ярчэй гараць ва мне
Змяі сардэчнае згрызоты;
Рой мараў; у вуме, прыдушаным тугой,
Чаўпецца важкіх думак скутак;
І успамін маўчком перада мной
Свой доўгі развінае скрутак;
І, з прыкрасцю чытаючы сваё жыццё,
Я і трымчу, і праклінаю,
І горка скарджуся, і слёзы лью руччом,
Але радкоў маркотных не змываю.