Хрыстаматыя беларускае літэратуры. ХІ век—1905 год/А. Рымша, Л. Мамоніч/Л. Мамоніч

← А. Рымша

Л. Мамоніч Верш Аўтар: Лявон Мамоніч 1922 год

З Баркулаб. крон. →

Іншыя публікацыі гэтага твора: На герб Лукаша Ивановича Мамонича.

Прапануем да спампаваньня!

Лявон Мамоніч.

(Канец 16-га веку).

З ЭПІГРАМЫ НА ГЭРБ ЛУКАША МАМОНІЧА.^[1]

Не преподобно оубо о благіх’ молчаті,
Яко же і не таяжде воспомінаті.

Стрела оубо воздух’ пререзуе высоко,
Туголучно іспушчена летіт шіроко.

Крест’ же паче сея небесі ся касает’,
Сего носяй светлее паче всех бывает.

Ты же мі богомысльне взірай на обое:
Веліко бо едіно, много паче двое…

оубо (чытаеца: убо) — бо.
благіх’ — добрых.
таяжде — таіўшы.
паче сея ся касает’ — болей за гэтую датыкаецца.
Сего носяй — хто яго носіць.
мі — мне.
много паче — шмат болей.

У мове беларускіх вершаў 16 га веку чыста народных асаблівасьцей мала. У гэтым-жа вершы асабліва многа царкоўна-славянізмаў, што можна тлумачыць надрукаваньнем яго ў кнізе царкоўных псальмаў. Апроч таго, эпіграмы на гэрбы, пасьвячэньні і розныя пахвальныя вершы, якія зазвычай пісаліся тады ў прадмовах да кніг, выдаваных коштам багатых людзей, — былі скованы трафарэтнасьцю, не дапускаўшаю у падобных выпадках „простай“ мовы.

---

1. Надрукована ў „Псалмах’ Давіда пророка і царя…“ (Вільня, 1593 г.).