Хрыстаматыя беларускае літэратуры. ХІ век—1905 год/В. Дунін-Марцінкевіч/«Вясна, голад»…

← З „Вечарніц“

„Вясна, голад“… Верш 1922 год

„Пінская шляхта“ →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Вясна гола перапала.

Прапануем да спампаваньня!

ВЯСНА, ГОЛАД, ПЕРАПАЛА…

(1860 г.).

Вясна, голад, перапала, —
А ні солі, а ні круп,
І скаціне корму мала,
І самому — а ні ў зуб.

На палацях дохнуць дзеці,
Жонка тры дні здуру п'ець,
І даўно парожна ў клеці,
І парожная асець.

Каліта ляжыць пад лаўкай,
А пры ёй парожны гляк, —
Ад Каляд мы з кумам Саўкай
Пацяралі ў губе смак.

Але гора ўжо з паў-гора;
Цыц, нябога, трошкі цыц!
Вось нам вольнасьць дадуць скора,
І, як птушкі, будзем жыць.

К чорту, жонка, ласа баба!
Бяры чорт і каліту,
А папусьці вожкі слаба
І дай волю хамуту.

Будзем роўныя з панамі,
Самі будзем, як паны,
І гарэлку піць жбанамі
І гуляць так, як яны.

Перастануць нашым братам,
Як скацінай таргаваць,
Напускацца ліхім матам,
Скуру з ног да карка драць.

Хоць галодна, хоць халодна,
Холад, голад ніпачом!
Вот каб толькі нам свабодна,
На свабодзе аджывём.

Вось панам ня дужа лоўка,
Самім трэба працаваць:
Пабаліць ня раз галоўка,
Калі прыдзецца араць,

Не адзін-то напацеець
І заскачаць драпака,
Бо сам толькі есьць умеець
Ды драць скуру з мужыка.

Як-бы быў якой скацінай,
Або горшы ад яго:
Білі пугай ды дубінай,
А цяпер, брат — ого, го!

Мужык будзе не скацінай.
Ня раз скажаць пан з паноў:
„Пане Грышка, пане Міна!
Як-жа, васпан, ці здароў?“

---