|
Ў гэту ноч мне ня ў моч —
Няма сілы чакаць і маліцца…
Каб я ўмеў, каб я сьмеў
Узьляцець, паляцець і разьбіцца!
Як сакол, як арол,
Я падняўся-б высока страшэньне,
Я-б узяў, я-б украў
І сабе і усім адпушчэньне.
Калі-ж не, калі-б мне
Адпушчэньня на небе ня далі,
Я-б маліў, я-б прасіў,
Каб і крыльлі мае паламалі.
І тады, наўсягды
Папрашчаўшыся[1] з небам, з зямлёю
З гарыні, з вышыні
Паляцеў-бы за сьмерцю сваёю.
Але-ж не, то ня мне
От такая вялікая доля:
Узьляцець — паляцець,
Ці упасьці разьбітым на поле.
Ня пры нас сьвяты час
Вызваленьня людзкога настане,
Мо’ праз век чалавек
Да вялікага жыцьця устане.
Бяз бяды, бяз жуды
Будзе жыць-панаваць, весяліцца;
А для нас — цяжкі час —
І чакаць, і цярпець, і маліцца…
|
Прапануем да спампаваньня!