|
Вот каб я быў сициласт, дык яце стрельбу меў,
Тоб я так греў:
Стамавых, стражникоў, вемекнх ий другіх сабак!
А то штож — тольки кулак!
Прыходзяць сицилисты, пасульки прыносяць,
Бунтавацца просяцью
А каб жеж дали, хаця пораху жменку, писталет, дубельтоўку,
Аддаў бы япошню залатоўку
За кули и шрот,
Бо так гэты род надаеў! так уеўся ў восьци
Такой нагнаў злосьци!
Што ани ратунку!
Станавы пан, земски яще больши,
А хто гад найгорши —
Дык стражник з Заполя!
А каб яго не доля!
Былоб каму губиць свет!
А каб яго прапаў след!
Гэтаж сьвине пасвиў два роки
У нашого Петра Сароки,
З пастуха пашоў да земскаго хурманом,
Пан — стражник шишка.
А цяпер царски ваконом
А каб табе спухла кишка!
Каб табе вулезли вочи,
Каб ты не меў спакою ни ў дзень, ни ў ночи!
Як ты стармасиў мяне
Як я ў халодной сядзеў праз цибе,
Набрахаў, аскаржиў, дали медаль:
Тольки што не маю стрэльбы жаль,
Але я не дарую, плясну!
Хоць паленам па мазгавищи, як у свечку ясну!
Хоць у нас таких шельмаў шмат;
Але и метуць!
Што дзень бьюць,
Пачаўши з сената,
Аж да стражниковаго брата,
То бомбаў, то з писталета;
Што дзень гине апалета!
Бо то гэтай драбезы и памножиў цар.
А кармиць мусиць гаспадар.
Знаким тым мужик.
А ведама: кожны з царавыхъ слуг прывык
Акром пэнси грабиць мужика.
И чим спрытнэйша рука,
Тым чины скарей идуць.
Глядзи министр ганарал!
А за што? за тое, што сказаўши па расейску („варавал“),
А як мужикоў, так за палена дроў
Садзяць на пяць гадоў!
Ось як нас, што не хяцели гарэлки пиць
Ды падаткоў плациць.
То так казаки зсеки,
Што ўжо не будзе горщ бялець у пекли:
А посьле мяне и ище двох
Засадзили у абтрох.
Сядзели. Алеж там рожнаго народу шмат!
Вот не раўнюючи, як у касьцели…
Тольки што праўда, так ксёндзоў не нат.
Але усё таки аднаго мели.
И добрыж быў чалавек!
Не забуду век,
Як мы у цюрме раблай галодну забастоўку.
То так уси пад канец маркотными стали
Што найбольш спали
Тольки ксёндз ды яще салдат,
Як запеюць „Марсылянку“, брат!
Так па ниволи уси устаем
И разам песьню пяем.
После мяне випусьцили, а ксёндз дык там астаўся
З сьзезми ён са мною развитаўся
Навучаў, прасиў, крычаў нат у след.
Не гультуй, Петрук, помни на той свет
Гани каго трэба
Бо не убачиш неба,
Бо мы табе станем сницца,
Кали не будзеш мсцицца.
Ну дык я цяпер Петрук, ратуючи душу,
Прывазане мушу
Спаўняць ў лёт.
Каб тольки шрот,
Дубэльтоўку мець, писталет
Так ось пралажу след!
Наведу масты з мацерьялу,
Каб дасталося не тольки стражняку, станавому земскому
Але и папу генералу
Знаким тым губэрнетору нашай губерни.
|
Прапануем да спампаваньня!
._%D0%A3%D0%B7%D0%BE%D1%80_1.png){kind=small}