|
Ці быў калі, дружа, ў галодных паходзе
За сьцягам чырвоным ў працоўнай руцэ?
Ці бачыў магутны там дух у народзе,
Наперад што плыў, як цячэньне ў рацэ?
Ці чуў ты галодных, што ў сытых прасілі:
— Давайце нам працы!
Давайце нам есьць!
Як сытыя людзі на іх галасілі:
— Зыйдзіце з дарогі!
Інакш будзем біць!
А гушча галодных, як хваля на моры
Плыла ўсё наперад, глядзеўшы на сьцяг,
Аж сытыя людзі далі ім…
О, гора!…
Далі валавяны гасьцінчык…
Трах!…
Трах!…
Тады пачаліся праклёны ў народзе,
Які з абурэньня ня меў нават слоў:
У шмат нешчасьлівых, што йшлі у паходзе
Цякла іх нявінна працоўная кроў.
І вось захістаўся ў руцэ сьцяг чырвоны,
Бо волат, каторы нёс горда яго,
Прашыты быў куляй. А голас ягоны:
Раздаўся:
— Браты, дамагайцесь свайго!…
Упаў на каменьні працоўны той волат.
А ўсёткі трымаў йшчэ чырвоны свой сьцяг.
І сілай апошняй, павысіўшы голас
Сказаў:
— За галодных ўміраць мне ня страх!
І зараз за ім там кабета старэнька
З дзіцяткам худзенькім ў паходзе ішлі.
Яна і пацеха яе дарагенька.
Аднэй тэй жа куляй прабіты былі.
А іншы з працоўных схапіў сьцяг чырвоны
І горда, высока яго зноў падняў…
І гушча галодных ішла зноў наперад,
На‘т штых востры сытых яе ня уняў.
|
Прапануем да спампаваньня!