|
Пусьцее поле, моўкне птушка,
Скідае жоўты лісьць бяроза,
Нямее песьня—весялушка,
Ліюцца з неба каплі—сьлёзы.
У полі глуха вецер сьвішчэ
І ў комін з шумам далетае.
Ні то жыцьцё, ні пажарышчэ,
Ні то пагібельнасьць якая!
А ў сэрцы, сэрцы неспакойным
Жаль так і ўеўся с пусткай гэтай;
Снуюцца думы роем ройным.
О, як ты страшэн мне, склон лета!
Была весна, і ўсё на сьвеце
Жыло, цьвіло і вось не стала…
Німа вясны, заплач па леце;
Нуда ва ўсім запанавала.
Такая-ж доля наша, людзі:
Жыві ды пекайся ўсей сілай;
Праходзюць годы, чахнуць грудзі,
Бач, і дапекаўся магілы.
|
Прапануем да спампаваньня!