|
… Хмаркі ня любяць Конго —
Кожны прамень — штылет.
Томі працуе па гонгу.
Што ў лёрда Сінгрэй
на стале.
Выдзеш за белыя сьцены —
і ў бязвыходнай багне…
Чорнае дрэва эбэну,
А Томі —
яшчэ чарней.
Хлопчык ня ведае стомы…
(Гнуткай спружынай-бамбук…)
Часта і ўночы Тома
Будзіць
прарэзьлівы стук.
Томі трамбуе граві,
Томі шаруе шкло,
Томі рыхтуе каву
На вячэрні
„файф о клок“.
Рана ў душу надломы
Кінуў каравы лёс…
Моцна захоўвае Томі
Кроплі нясплаканых
сьлёз.
А за плянтацыі станам
Сетку пужлівых ліан
Вабіць красой акіяну
Вод неабсяжны
дыван…
І на рэйдзе, ў бухце недзе, —
Параход.
Ў лёгкай пене — шуму зьвеньні —
Ціхі ход.
З алым сьцягам, сьмелым шагам
Стаў ён тут.
Будзе ў раньні, да зьмярканьня
Перагуд.
Чысты, новы, ён партовы
Толькі госьць.
Дымкі таюць… Бы чакае
Ён кагось…
Бедны мой, бедны Том.
Дзе-ж весялосьці дух,
П‘яны юнацтва ром,
Дым непазбыўных скрух?
Лёс няпрыветны твой
Сыпе няпраўды шрот.
Над курчавай тваёй галавой
Праплываюць за годам год…
Кіньма пакуту, Том.
Бачыш — на рэйдзе, там —
Сьветлы, плывучы дом
Кажа аб шчасьці нам,
Сэрца трывожны стук…
Кінеш мілёрда тут —
Забудзеш яго руку
І звар‘яцелы бамбук!
Вецер!
Ня дзьмі,
ня дзьмі…
Ня гушкай
сьцяну ліан…
Ў сэрцы
ня будзе зімы,
Калі блізкі такі
акіян…
Ноччу…
Паўднёвы Крыж.
Ноччу
агні…
агні…
Месяц!
Хоць ты
з гары
На маленькі цень
зірні!
— Што гэта?
Вахта…
— „Адкуль?“
Гоман.
І радасьць.
І сьмех…
Зараз —
хай сотні куль —
Томі
верыць вясьне!
..........
..........
Коцяцца воды ў даль
Хваляў чаруе ігра.
Тому дарога адна:
Прыстань — „Порт-Ленінград“!
| 
Прапануем да спампаваньня!