|
Адцьвілі ў барваваньні сады,
забялелі вятры у пялёстках.
Пашарэў, як над хатамі дым,
У душы кармазынавы росквіт.
Забялелі вятры у пялёстках…
Пажаўцеў, бы увосень трава,
у душы кармазынавы росквіт,
і жаданьні ляглі далавах.
Пажаўцеў, бы увосень трава,
дум мурожных квяцісты вянок,
і жаданьні ляглі далавах, —
значыць, шлях загубіў у пясках.
Не сагнуць маладосьць маю ветры,
хоць наземяць пялёсткі сады,
і журба захлынецца у нетрах —
буду зноў, як калісь, маладым.
Хоць наземяць пялёсткі сады, —
зацьвіце мая радасьць — шыпшына,
буду зноў, як калісь, маладым,
бо ніхто яшчэ з песьняй ня згінуў.
Зацьвіце мая радасьць — шыпшына,
вецер пах у палёх разьнясе,
бо ніхто яшчэ з песьняй ня згінуў,
не адзін — хто маліўся красе.
Я пайду ў паплавы ды мурожныя,
разьнясе вецер песенны звон.
сіні вечар на жытневай пожні
прыгалублю дзяўчынку ізноў.
Разьнясе вецер песенны звон,
у дуброве адклікнуцца жнеі.
Прыгалублю дзяўчынку ізноў
і журбы тады будзе ўжо меней.
У дуброве адклікнуцца жнеі,
засьпяваюць бяздонныя нетры,
і журбы тады будзе ўжо меней —
не сагнуць маладосьць маю ветры!
|
Прапануем да спампаваньня!