Яна заве
| ← Я зваў яе | Яна заве Абразок Аўтар: Вячаслаў Вячаслававіч Адамовіч 1922 год Крыніца: Часопіс «Раніца», № 2 (10), 3 студня 1922 г., б. 2 |
Сярод пушчы → |
Прапануем да спампаваньня!
У маім пакоі цёмна ў ім я толькі адзін… а калісь, вось гэткімі самымі цёмнымі ночкамі, калі за вакном выў вецер, і кроплі даждя грукацелі ў шыбу, я быў не адзін за мной была яна, а цяпер.
Цяпер я быў адзін.
Та сама за вакном завывае вецер, бьюцца ў шыбу кроплі дажджу, а чымсь шапацяць пачарнеўшыя лісьця на тапалі, што расьце проць маяго вакна…
Калісь гэты самы, топаль бачыў мяне з ей бачыў наша шчасьце, і лісьця яго шапталі нам цудоўную казку, месяц сьвяціў ў наш пакойчык, гдзе мы сядзелі з ей…
Зоркі заглядалі да нас, і бытцам сьмяяліся так весяла, радасна нашаму шчасьцю…, а цяпер…
Цяпер няма месяца на небі, зоркі скавалі цёмныя хмары і лісьцьця на топалі шапочуць… аб чым?…
Жудасна робіцца мне…
Сэрцам я чую, што, аб сьмерці яны гавораць, да сьмерці завуць і кроплі дажджу гэтыя сьлёзы.
Чые?…
Вецяр сярдзіта завыў.
Пытаеш, чые, гэта сьлёзы яе! Яе, той, якую ты кахаеш Чую я ў гэтым завываньні ветра: Яна там, далёка ад цябе „але сэрцэ яе разам з табой і думка яе тутака.
Я закрываю вочы…
Божа, як жудасна мне! Ось чую голас…
Гэта яна! Яна заве мяне…
Заве тудды, гдзе ў муках, у чорным сырым склепі турмы…
Не больш не магу я тутака быць!
Трэба уцякаць, мігая як маланка думка… Але куды?…
Дзяргач.