Aświeta (1936)/XIV—XV
| ← XIII. Narodny teatr | XIV-XV. Muzykalnyja Hurtki, Chory Публіцыстыка Аўтар: Станіслаў Грынкевіч 1936 год |
XVI. Radyjo → |
Прапануем да спампаваньня!
XIV-XV. Muzykalnyja Hurtki, Chory.
Stulna z teatram złučana muzyka, pieśnia, chacia mohuć jany raźwiwacca niezaležna adny ad druhich.
Z pieśniaju spałučana žyćcio narodu, pieśni narodnyja heta byccam skarbnica, dzie schowana toje ŭsieńka, ab čym narod kaliś dumaŭ, čaho chacieŭ, da čaho imknuŭsia. Z pieśni bačym uzdojmy, zaniapady, u pieśniach prajaŭlajecca charaktar hramadzki ludziej. Rola pieśni, kali my nia ŭmiejem acanić, dyk niezaležna ad taho astajecca jejnaja mahutnaść, pad čaram jakoje my zaŭsiody schilajem sercy j hałowy. Pieśnia — supolnaje bahaćcie siabroŭ dadzienaha zhurtawańnia.
Našaju pieśniaju zachopliwajucca narody, nam jaje zajzdrujuć, mała chto moža pachwalicca takoju, jak my. Tolki my samyja nažal nia ŭmiejem acanić usiaho, što majem. Pakidajem swajo pryhožaje, što wyrasła na našych paletkach, što nas trymaje, možna skazać, „u žywych,“ biaremsia za čužuju pieśniu, jana-ž da nas nie prystaje, bo jana nam čužaja, nie adkazwaje patrebam, nie adkazwaje našamu wyabražeńniu ab świecie, ab ludziach, niama tamaka taho žyćcia, z jakoha wyraśli swaje rodnyja melodyi.
U dziejnaści kulturna praświetnaj miesca pieśni wielmi wažnaje — jaje nikoli nia možna abminuć, inakš zmahańnie i ŭsia akcyja našaja pajšła-b nie pa tom šlachu, pa jakim pawinna jści.
Pieśnia, kab spoŭniła swaju zadaču ŭzhadawaŭčuju, treba da jaje padyjści arhanizowana. Kab pieśniu my lepš umieli acanić, kab mahli pašyryć kolkaść pieśniaŭ — treba pracy, a pracawać nad pieśniaju možna ŭ chory. Ci chor budzie zusim niečym asobnym, ci heta budzie tolki sekcyja pry niejkaj inšaj kulturnaj ustanowie na wioscy — heta sprawa nie asnaŭnaja. Wiadoma, było-b pažadana, kab heta była adzinka arhanizacyjnaja samastojnaja, a tolki zhurtowanaja ci zsiabrowanaja z druhimi dziela miarkawańniaŭ hrašowych, prestižu, mahčymaści bolš niezaležnaje pracy i h. d.
Pieśniu ŭsie mohuć razumieć, usie mohuć adčuwać, nia ŭsie mohuć adnak piajać. Dyk adnosiny da pieśni buduć aktyŭnyja (śpiawak) i pasyŭnyja (słuchač). Pasyŭnaści tutaka nia treba razumieć adjemna. Tutaka pasyŭnaść aznačać moža dziejnuju pomač pry pracy nad kulturaju pieśni.