|
Piecie ludzi harelicu,
a wy husi wodu;
płyńcie, płyńcie, bieły husi,[1]
až da maho rodu.
Ni kažecie, bieły husi,
što ja tut haruju,
a kažecie, bieły husi,
što ja tut panuju.
Jak budziecie, bieły husi,
ŭsim praŭdu kazać,
ta ni budzie radzimańka
ŭ haścini bywać.
Oj wyrwu ja z ružy kwietku,
pušču ja na wodu:
pływi, pływi, z ružy kwietka,
až da maho rodu.
Płyła, płyła z ružy kwietka,
pry bierazi stała,
pryšła maci wodu braci,
kwietańku paznała.
A maja-ž ty z ružy kwietka,
čaho-ž ty źbialeła?
Majo dzicia radniusieńka
musić z—wiek chwareła?
Ni chwareła, mamuleńku,
ni dnia, ni hadziny,
papałasia złomu mužu
ŭ wialiku družynu.
Samy siaduć wiačeraci,
mianie šluć pa wodu:
utapili, mamuleńku,
jak kanapli ŭ wodu.
Utapiŭšy kanapielki,
treba ich ciahać,
papaŭšysia złomu mužu
— horo harawać.
Wyciahnuŭšy kanapielki,
treba ich sušyć,
papaŭšysia złomu mužu,
treba wiek z im žyć.
Wysušyŭšy kanapielki,
treba ich ŭže cierci,
papaŭšysia złomu mužu,
treba žyć da śmierci.
A wyciaršy kanapielki,
treba ich trapać,
papaŭšysia złomu mužu
— horo harawać.
|
Прапануем да спампаваньня!