Hołas dušy (1926)/II/Dzień Zadušny

← Usich Światych

Dzień Zadušny Казаньне Аўтар: Казімір Сваяк 1926 год

Sakramenty →

Прапануем да спампаваньня!

Dzień Zadušny
(daŭniej Dziady).

1. Wiedajem z abjaŭleńnia, danaha nam u Piśmie światym, što na henym świecie istnujuć dwa rody duchaŭ: anielskija i ludzkija. Duchi anielskija, wyšaŭšy z proby ščaśliwa prad pačatkam świetu (choć nia ŭsie), ciešacca ahladańniem Boha na wieki. Spamiž duš ludzkich nia ŭsie jduć da Boha. Nia zusim jašče sprawiadliwyja, što zyšli z świetu małoj prywiaznaści da hrechu, musiać prachodzić tam ačyščeńnie, kab nieba dastupici. Hety stan duš zawiom čyscam. Dušy hety tak-sama światyja i malicca da ich možna, choć jany bolš našaj malitwy patrabujuć. Myliŭsia-b toj, chto pastawiŭ-by ich naraŭnie z dušami hrešnikaŭ, jakija zyšli z hetaha świetu samachoć worahami Boha i trywać buduć u wiečnaj da Jaho nienawiści. Stan hetych duš nieščaśliwych zawiom piekłam, a Chrystus skazaŭ ab ich strašnaje słowa: „Rabak ich (zhryzoty) nia ŭmiraje, a wahoń nia haśnie“. Na Dzień Zadušny abchodzim pamiać duš u čyscy, bo dušami ŭ piekle daremna zajmacca: niama dla ich ratunku, chiba palahčeńnie jakoje, ab katorym adnak ničoha wiedać nia možam.

2. Dušy čyscowyja znosiać ciažkuju karu. I z świadoctwa Ajcoŭ Kaścioła i z abjaŭleń prywatnych znajem, što cierpiać strašna. „Zlitujciesia nad nami, zlitujciesia — prynamsi wy, pryjacieli“, woś hołas ich. Hołas hety kirujecca da nas, bo možam ich ratawać dobrymi ŭčynkami: malitwaj, postam, afiaraj Imšy św., adpustami. Knižki nabožnyja poŭny apawiadańniaŭ padziačnaści duš za pamiać ab ichnym ciažkim losie. Dyk nie zabywajmosia-ž ab dušach biednych!

3. Čyściec, pawodle nawuki katalickaj, trywać budzie tak doŭha, dakul trywać budzie rod ludzki. Paśla świetu skančeńnia dušy ludzkija iznoŭ atrymajuć cialesnyja formy, stasoŭna da zasłuhi kožnaha. Čas hety nazywajem Uskrašeńniem. Św. Pawał tak ab hetym piša. „Kali Chrystus ustaŭ z umoršych, jak-ža kazać možna, što niama z umioršych paŭstańnia… Tajnicu wam abwiaščaju. Usie my, praŭda, ustaniem, ale nia ŭsie admienieny budziem… Kali-ž cialesnaje adzieniecca nieśmiarotnaściaj, tady zbudzicca taja mowa: Pieramožana śmierć!“. A św. Jan Ewanhielisty piša: „Śmierci tady nia budzie, ani trudu, ani płaču, ani bolu: bo pieršaje pieraminuła. I skaža, katory zasieŭ na tronie: Woś čyniu ŭsio nanowa“ — „A tak, braty miłyja — kaža światy Pawał — budźcie stałymi i niezwarušanymi. Pamnažajcie ŭčynki Božyja zaŭsiudy, znajučy, što praca waša nia budzie daremnaj u Boha“. (Kor. 15).