Pan Tadeusz (1907)/Pradmowa pierekładca
| ← Słaŭco at wydaŭcoŭ | Pradmowa pierekładca Прадмова Аўтар: Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч 1907 год |
I. Haspadárka → |
| Іншыя публікацыі гэтага твора: Прадмова перакладчыка (Дунін-Марцінкевіч). |
Прапануем да спампаваньня!
Dla tych, szto nie wuczylisia na naszym lementary:
Znak č czytaci jak polskae cz, jak rasiejskaje ч.
Znak š jak polskae sz, jak rasiejskaje ш.
Znak ž jak ż, jak ж.
Znak ǔ jak polskae cz, jak sieredolsze pmiež ł i u.
Pradmowa pierekładca[1]
(Da pieršaha wydańnia, s polskaha).
Apowieść Adama Mickiewiča „Pan Tadeuš“, što tak jasna, tak ščyra malujeć charakter, zwyčai i abyčai našych biełaruskich panoŭ času Napoleona, užo ciapier (1859 hodu) pierakładajecca na rasiejskuju mowu.
Čamuž, dumaju, naš narod prosty, što z hetymi panami tak blizka žyŭ, čamuž drobnaja akaličnaja šlachta, što žywučy ŭ lasnym zacišy, u chaci, miž saboju, swajej rodnaj užywaje mowy — čamuž jana nie maje paznać abyčajoŭ swaich baćkoŭ?
Woś heta ŭsio i nahnała mnie dumku pierałažyć „Pana Tadeuša“ na biełaruskuju mowu.
Praca maja ŭ hetaj mowie, što mieła zaachwocić našaha bielaruskaha mužyka i biednuju šlachtu da nawuki, možna skazać, susim nie sustreła pryjacieloŭ. I nie znajšła jana pryjacieloŭ siarod tych bahatych ludziej našaje staronki, što pawedłuh Boha i sumleńnia pawinnyb pamahčy atkryć ciomnamu narodu wočy.
I woś ja siahońnia achwiaruju „Pana Tadeuša“, prybranaha ŭ mužyckuju siermiahu, panom i prostamu narodu z nad Dniepra, Dźwiny, Biereziny, Świsłočy, Wilji i Niomna. Može narod toj prosty, što z matkaj-pryrodaj blizka žywieć, prymieć hety haściniec at swajho dudara, što apošnije minuty swajho žyćcia na karyść narodu atdajeć.
- ↑ Pierekładziec — toj, što pierełažyŭ z adnaje mowy na druhuju, jak tut Marcinkiewič.