Łastaŭka Jaščerka
Навукова-папулярны артыкул
Аўтар: Вацлаў Ластоўскі
1916 год
Žaba

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




JAŠČERKA.

Šparka pierebiehaje pa piasočku, miž kamieńnia, jaščerka. Charošaje i dasužaje stwareńnie, a tolki kwołaje. Zachočeš zławić jaščerku, dakraniešsia da jaje, hladziš, a chwościk užo adłamaŭsia. Ničoha, chwościk jaščercy adraście.

Letam laže jaščerka na prysoniejku na kamiani, hrejecca. Zachoče jeści — dawaj ławić much dy kamaroŭ.

Łapki u jaščerki s čepkimi kipciami, i dziela hetaho jana ŭzlezaje na płaty i drewy i chodzić pa ich, jak my pa ziamli.

Wiasnoj znosić jaščerka jaječki. Jaječki jaje biez skarłupiny. I niedachledajo ich jaščerka, pakidaje hetu rabotu soniejku. Pryhreje soniejko, i sami jaječki daśpiejuć, i wyłupicca z ich maładoje jaščerčyno pakaleńnie. Sami nawučacca biehać, sami dabywać sabie korm.

Pakul sonce hreje, i jaščerka žywa, a pierestanie hreć, i jana pierestanie žyć. Kroŭ u jaje ściudzionaja i, jak nima ciepła, zastyhaje, i jaščerka tady chawajecca u norku i zasypaje na ŭsiu zimu.

Jaščerka nia maje na swaich drobnieńkich zubkach atruty. Jana karysnaje dla ludziej stwarennie, i jaje kryŭdzić nia hože.