Pierszy pramień (1929)/65

← 64. Pieśnia pra kazła

65. Zajac Навукова-папулярны артыкул Аўтар: Вацлаў Ластоўскі 1929 год

66. Zajczyk →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Заяц (Ластоўскі).

Прапануем да спампаваньня!

65. Zajac.

Zajac niewialiczki żwiarok, mała szto bolszy za kata. Żywie jon u pieraleskach i zaraśnikach uzimu, a ŭletku najbalej żyrujecca siarod niwaŭ, zasiejanych zbożżam; czasam zabiarecca i ŭ haspadarski harod, kab pałasawacca kapusnym liściom.

Zajac wielmi pużliwy żwiarok. Zaŭsiody jon na staroży, zaŭsiody pilnujecca, kab na jaho źniaczeŭku nie napaŭ jaki worah. A worahaŭ u zajca welmi mnoha: i woŭk, i lis, i warona, i sawa, i sabaka. Adzin ratunak zajcaŭ pierad woraham — jaho daŭhija nohi. I jon ad usiakaha woraha

starajecca naŭpierad uciaczy. Bo baranicca jamu niama czym: sam jon mały i niama ŭ jaho ani rohaŭ, jak u karowy, ani kapytoŭ, jak u kania, ani krepkich woŭczych zuboŭ. Ale za toje zajac maje szmat swajich rożnych chitrykaŭ i daŭhija nohi.

Zajcy nia lubiać kumpanii, żywuć kożny paasobku i nawiet susiedawać z jinszymi zajcami nia lubiać.

Samka-zajczycha ŭwiasnu prywodzić dwoje-troje zajczaniat. Jana wielmi ścieraże swaje dzieci, pakul jany nie nawuczacca ad matki, jak treba żyć zajcu na świecie. Paśla pakidaje jich żyć swajim rozumam.