XLVI. (Xiąz̓. 5 piosn. VIII.)
Zaz̓uryú sie jasny sakałoczek
Szto nie rano z wyraju wyletaje,
Niehdzie sieści, hniezda źwiścī.
Siadu padu, u wiszniowóm sadu,
Saújū hniēzdeczko z zielonaho drewa.
Za haroju śniehi wypadali,
Na dalinie bystre reczki stali;
Üsie sałdaty u pachōd wystupali.
Ü aharodzie zaćwitała roz̓a;
Paznała matka syna u pachodzie.
Wiernī sie synku da domu,
Zmyju tabiē bieło hałoúku. —
Zmywāj maci sabiē, nie mnie;
U polu daz̓dzē drōbnyje,
Zmyjućz̓e mnie, daz̓dzē drōbnyje,
A wysuszać wietry būjnyje. —
Wiernī sie synku da domu,
Paścielū tabie biełu paścielku. —
Ścielī maci sabiē, nie mnie;
Oj u polu trawā szałkōwaja,
Dla sałdata paściēl hatōwaja.
Jedłōwaja szyszeczka,
Sałdacka padūszeczka
Klenowym listoczkom apranu sie,
S swaīm tawāryszem wysplu sie.
|
Прапануем да спампаваньня!
._%D0%A3%D0%B7%D0%BE%D1%80_8.png){kind=small}