Rodnyje zierniaty (1916)/II/Wosień/Wosień u sielanina

← Wosieńniu

Wosień u sielanina Верш Аўтар: Стары Улас 1916 год

U wosień →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Год беларуса.

Прапануем да спампаваньня!

Wosień u sielanina.

Žniwo jarnoje — heta ŭžo wosień, i, jak toj kaže, rabotak wosiem. Dni ŭžo pachmurny i karaciejšy, chałodny nočki i šmat daŭžejšy, ranicy mokry, abo tumanny, časam marozik wyskačyć ranny i na načlezi ściužaj nia śpicca. Wosień, — i sam nie znaješ, za što chapicca, bo jšče i siena na sienažaci, — a tut žyty siejać, snapy źbiraci, arać na zimu dy ilny rwaci. Urešci i bulbu treba kapaci, kapustu z harodoŭ zbiraci.

A jak nadojdzie ŭžo Pakrowa, to nie najescca ŭ poli karowa, bo ŭžo zołki wietryk pawieje, trawa pažoŭknie i pačarnieje. Časam, jak u poli s końmi načuješ, piajučy „wosień“ dzieŭčat pačuješ, i, skazać praŭdu, dyk, moj ty bracie, ad henaj pieśni za serce chwacie, bo jaje taja praciažnaja nota, choć ślozy honić, słuchać achwota: jana nia to žałosna, nia to pieraliŭna, niejak na sercy robicca lohka i niejak dziŭna. Bo u tej nocie, jakby, zdajecca, to čeławiek płače, to rad, śmiajecca, — wiasny škaduje, maładych letak, zimy baicca, ot staraści hetak.

A jak pačnie z drewa list asypacca, — ptuški u wyraj pačnuć zbiracca: žoraŭ i busieł, pihaŭka j pliska… A kali husi dy latuć nizka, tady, — haworuć staryje ludzi, — što ŭžo skora zima ŭ nas budzie…