Rodnyje zierniaty (1916)/III/Turaŭski waražbit
| ← Sož i Dniepro | Turaŭski waražbit Апавяданьне Аўтар: Вацлаў Ластоўскі 1916 год |
Dźwina → |
Прапануем да спампаваньня!
Turaŭski waražbit.
U Turawie, — ciapier małym miastečku, a kaliś wialikim staličnym horadzie, ŭ katorym, raskazywajuć ludzi, było dwanadcać warot i dźwie tysiačy damoŭ, — jość niewialičkaja horka, zwanaja „Waražbickaj Mahiłaj“.
Ab hetaj waražbickaj mahile narodnaja apowieść raskazywaje hetak.
Byŭ kaliś u Turawie kniaź. Sam kniaź byŭ chryścijanin, ale pry dware kniažym było mnoha roznych pahanskich waražbitoŭ katoryje malilisia pahanskim bahom i składali im achwiary. I družyna kniažaja była ŭžo chryścijanskaja. I ot staršyje s kniažaj družyny i s kniažaj rady pryjšli raz da kniazia i skazali:
— «Kniaže! nia hože chryścijanskamu kniaziu hadawać źmiejoŭ i mieć pry sabie pahanskich čaradziejoŭ. Ciarpieli my doŭha, ale ciapier aśmieliwajemsia prasić ciabie, kniaže: adpuści nas pajści adhetul, kali chočeš trymać pry sabie waražbitoŭ, abo prahani ad siabie waražbitoŭ, i my pry tabie wiernymi słuhami twaimi astaniemsia».
Kniaź pabajaŭsia, kab zapraŭdy drużyna nie pakinuła jaho, i zahadaŭ prahnać s Turawa i wakolic jaho ŭsich waražbitoŭ.
Pa niejkim časie paśla raskazanaho staršy syn kniazioŭ zachwareŭ ciažka na wočy. Jak ni lečyli, ničoha nie pamahało. Tady kniaź zahadaŭ apawieścić pa ŭsim kniaźstwie, što kali znojdziecca taki, chto wylečyć jaho syna, to kniaź abdaruje jaho kniažaj adziežaj, bahaćciem i ŭčynić staršym u radzie swajej.
Na kniažy klič z dalokaj puščy pryjšoň u Turaŭ staršy ŭsich pahanskich waražbitoŭ i ŭziaŭsia wylečyć kniažaho syna.
Nia doŭha lečyŭ, i kniaziewič azdarawieŭ.
Nima što. Abdarawaŭ kniaź staršaho waražbita kniažaj adziežaj, bahaćciem i zrabiŭ staršym u kniažaj radzie.
Waražbit pryniaŭ kniažyje padarki, ale prasiŭ zamiest staršenstwa ŭ kniažaj radzie pazwolić jamu pastawić bažnicu ŭ Turawie i adpraŭlać u jej pahanskjje modły.
Kniaź pazwoliŭ pabudawać bažnicu i adpraŭlać u jej pahanskije modły. Skora była pabudawana wielmi pieknaja bažnica, charašejšaja za ŭsie Turaŭskije chryścijanskije światyni, azdobna prybranaja zwierchu i ŭ siaredzinie, — i pačalisia ŭ jej pahanskije modły.
Tady pop, zwany Čornym, staŭ buntawać narod i družynu kniažuju, kab zburyć tuju pahanskuju bažnicu.
Na Wialikdzień Čorny pop udaryŭ na trywohu ŭ zwany, a jak narod zbiehsia, pakirawaŭ usich na pahanskuju bažnicu.
Družynniki i narod abstupili bažnicu, padpalili jaje, waražbita-starca, zwiazaŭšy, doŭha mučyli, a ŭ kancy adzin družynnik, razsiekšy siakieraj haławu, zabiŭ jaho. Nad ciełam zabitaho waražbita kniaź zahadaŭ nakapać naru. I heta horka s taho času stała zwacca «Waražbitawaj mahiłaj».