АДНАМУ З ЗАХОДНЯЙ БЕЛАРУСІ
Мне сёньня сказаў ты,
што я
на бездарожжы
хаджу па вуліцах,
як бяспрытульны.
Што бяспрытульны —
гэта можа,
а бездарожжа? —
лепей куля!
Пакуль яшчэ
вецер не разьзеяў
нікім
непакараныя косьці —
жыцьця без змаганьня
не разумею
і ня дам
завязаць сабе вочы.
Калі-ж,
ідучы па шляху,
я станаўлюся
на калені перад Беларусью.
Песьню
Комуне пяю
і гімн
згіненьню
прымусу!
А каму гэты гімн
не па духу традыцый,
укананёных
стагодзьдзямі мінуўшчыны,
Дык што-ж:
на Беларусі
шмат гіцаляў,
ад выпітай крыві
разьюшаных!..
…Я знаю тваю бацькаўшчыну —
яна пад Нёманам
(там стогн
і зьдзек пануе).
Я быў нядаўна
на тых загонах —
таму часамі
сумны
і пануры…
Я бачыў хатку,
саломаю пакрытую,
і вішні
чырвоныя, як кроў.
І да тэй бацькаўшчыны,
табою забытае,
у мяне
захавалася любоў.
Замяню яе
сусьветнаю Комунай,
калі малыя з вялікімі
будуць роўнымі;
а пакуль вялікія
там сьцёгаюць пугаю —
для мінуўшчыны
распальваю полымя.
І сказаць,
што я на бездарожжы,
ня вытрыманы
і з дрэнным ухілам —
гэта толькі
той можа,
хто зрабіў Беларусь
з курганоў
і магілаў.
| 
Прапануем да спампаваньня!