|
У дужага слабы заўсёды вінаваты.
Ягнятка неяк ў летнюю пару,
Адбіўшыся ад хаты,
Пабегла да ракі вады напіцца.
І трэба-ж так было злажыцца,
Што акурат у тую-жа пару
Пры рэчцы той галодны воўк блукаўся.
Угледзіўшы здабычу, воўк аж аэлізаўся.
І вось, з замерам паабедаць,
Сьпяшыць к ягняці ён. Аднак,
Як ні хацелася яму барджэй ягняцінкі адведаць,
Воўк, (ён быў практычны, стары злодзей,
І не адну ўжо прыкрасьць меў
Калі каго украўшы проста зьеў) —
Хацеў абставіць справу так,
Каб быць зусім з законам ў згодзе,
Абвінавачаньням ня даць падставу,
Ну, словам, ўсё зрабіць „па праву“.
І вось — пачаў к ягняці воўк чапіцца,
Быццам не дае яно яму напіцца.
— „Як сьмееш лезьць сюды! — крычыць —
І тут, дзе буду піць,
Сваім паскудным рылам
Мяшаць ваду з пяском і ілам?
За сьмеласьць гэткую сарву
Тваю дурную галаву!“
„Калі ясьнавельможны воўк прыгледзіцца бліжэй—
„Дык лёгка можа праканацца,
Што тут зусім няма чаго злавацца.
Бо-ж я шагоў на сто ніжэй
Ад вашай міласьці па рэчцы п’ю
І замуціць вады вам не магу!“
„А? Значыць я ілгу?
Нягодны! Ці хто чуў такую сьмеласьць ў сьвеце?
Ды, помню: ты і ў прошлым леце,
Таксама мне тут насаліў!
Я гэтага, дружочак, не забыўся!“
„Перапрашаю: я толькі сёлета радзіўся,
Тады напэўна ня я быў!“ —
Ягнятка кажа,
„Дык гэта быў твой брат!“
„Ня маю я братоў“…
„Дык кум, ці сват!
Ну, словам нехта з твайго роду!
Вы ўсе: сабакі, оўцы, пастухі —
Заўсёды сочыце мае грахі
І воўчаму жадаеце пагібелі народу!
Хто іменна з вас вінаваты,
Зусім цяпер я ня пытаюсь,
З табой, шчанё, смаркаты,
За ўсіх тут расквітаюсь!“
„Скажэце-ж чым тут вінаваты я?“
„Маўчы! Абрыдла мне зусім ўся гутарка твая!
Даволі!
Няма чаго з табой вазіцца болей,
Пытаньнямі сваімі зусім мне надаеў!
Адказваць табе — за многа чэсьці.
А хочаш знаць за што? Дык знай: даўно я еў,
І зьем цябе, бо хачу есьці!“
| 
Прапануем да спампаваньня!