На пожні жаба, ўбачыўшы вала,
Надумала узростам з ім зраўняцца. (Яна завісьніцай была) І вось — давай старацца!
Чапурыцца, пыхціць і дмецца…
— А што, кума, ужо здаецца,
Зусім на роўні з ім я стала?“ —
Пытаецца ў кумы. — „Куды там“ — тая адказала.
— „Ну, а цяпер, пабач вось як надмуся,
Ці-ж не як ён вялікай я кажуся?“ — „Ды не“…
— „А вось цяпер, ці-ж я ня роўня з ім?“
— „Ні крышачкі…
Пыхцела жаба ды пыхцела,
І кончыла сваё тым прадпрыемства,
З валом што не здабыўшы падабенства—
З натугі трэснула і акалела!
Пабачце вокал: колькі ёсьць Паміж людзей вось гэткіх жаб: Дмецца, пнецца гэткі госьць — Уверх пралезьці неяк каб, І вось ўжо-ўжо, здаецца! Дапяў нарэшце сваю мэту: Ўсім дацца ў знакі ён Імкнецца… Аж раптам „знамянітасьць“ гэту Лёс жабы з байкі спатыкае: Бясслаўна свой жывот канчае…
Прапануем да спампаваньня!
._%D0%A1%D1%82%D0%B0%D1%80._40.jpg)