Ад разарэньня,
Якое прычынялі ім руччы штогодзьдзя Вясной і восеньню у палаводзьдзе— Ня стала у сялян цярпеньня.
Дык вось, сабраўшысь разам мужыкі, Ўсю гэту справу абсудзілі І парашылі: Ураз з жалабай зьвярнуцца да ракі. У гэтую раку усе руччы ўпадалі, Дзеля таго яе сяляне пачыталі Начальствам ўсіх руччоў суседніх, І спадзявалісь ад яе За шкоды ўсе свае Адшкадаваньняў адпаведных.
А галоўнае: загаду ручаём усім, Шкодзіць каб ня сьмелі ім.
А шкоды ўсе, што ручаі зрабілі, Вялікія ўзапраўду былі:
У аднаго: падмочана і згніла жыта; Запруда у млыне — размыта, Пры самай вёсцы мост зьнясло, На сенажаці — мулу нанясло; Утопла шмат жывёлы з вёскі,
З двароў пазьнесены бярвёны, дошкі…
Словам, куды ні абярнешся — На шкоду нейкую наткнешся. А што найгорш і больш абідна, У чым прызнацца нават стыдна —
Нікчэмныя руччы ўсё гэта нарабілі! Хай глыбінёй багаты-б былі, Ці многа мелі-бы вады… А то… Ну проста абурэньне!
Чаму рака? Стаяць на ёй вось гарады, А ня чуваць пра гэткія здарэньні. Цячэ яна спакойна і ня псуець Дабытку жыхаром бярэжым. Відаць, як сьлед, яна закон шануець.
А як начальства, — дык ручаём мяцежным Рака павінна паказаць, Як трэ’ законы шанаваць.
Пайшлі з прашэньнем да ракі Ад вёскі нашай хадакі. Прыйшлі, глядзяць І нос на квінт спусьцілі…
Убачылі яны між рэчаў, па рацэ што плылі, Свае, руччамі зьнесеныя да ракі…
Пагледзілі на гэта бедныя, ўздыхнулі, Дый моўчкі ў хаты павярнулі…
Прыклад, здаецца, ясны нам: Дарэмна праўды хто шукае І справядлівасьці ўзывае Там, Падуладнага дзе старшы пакрывае І дзеліць ўсё з ім папалам!
|